بهار بندگی را به بادهنوشی آمدهام و به شکرانهات جان خواهم افشاند. ای عشق، ای بهار، ای نور، لبیک!
لبیک، ای صدای اللّه اکبر گلدستهها!
لبیک، ای شور نهفته در قلب این همه عاشق!
لبیک ای خدای رمضان، ای خدای فطر!
رمضان آمده بود تا از عشقهای جاری در کوچه پس کوچهها بگوید که دلتنگی بیوهزنان را میشوید و غفلت روزمرگی مردمان را. رمضان آمده بود تا میزبان را به مهمانی خدا ببرد؛ آمده بود تا جاری کند نمازمان را در کوچههای نیاز.
بوی وداع میآید.
نوشته شده توسط معشوق محجوب درساعت 4:52 عصر روز شنبه 88 شهریور 28
همش با خودم میگم اگه تموم بشه و من دست خالی از این سفره الهی بیرون برم چه خاکی تو سرم بریزم 
تورو خدا برام دعا کنید 
همونطور که با همه خوب رفتار میکنم 
ولی دارم سعی میکنم یه کاری کنم که دیگه هرکسی از راه میرسه و یه چیزی میگه که من دوست ندارم لااقل انقدر بهم بر نخوره که به خاطرش تا چند روز همین طور اعصابم خورد باشه
البته من برای آدمهای معمولی اینجوریم ولی اگه خدایی نکرده دوستای صمیمیم بهم یه چیزی بگن که بهم بر بخوره فقط خدا میدونه که تا چند روز گریه میکنم...
علاوه براینکه از لحاظ روحی آدم را داغون میکنه 
ادامه زندگی را هم مختل میکنه 
اگه شما اینجوری نیستید خیلی خدارو شکر کنید...
که اگه یه وقتی هرکدوم از بنده های خدا دلمو شکستن 
یا خواستن از احساساتم سو استفاده کنن
حتی دوستای صمیمیم 
میخوام دیگه برام فرقی نکنه که مردم تحویلم میگیرن یانه 
و از بد گفتنشون هم ناراحت نشم 
تا من حرکت کنم
اینجوری دیگه خودم نیستم
میخوام فقط برای رضا و خوشنودی خدا زندگی کنم 
و قدم بردارم تا دیگه برام مهم نباشه که مردم خوششون میاد یا نه.
و خیلی خوشحال میشم که یک نفر از روی خیر خواهی
نه انتقاد الکی
آخه انتقاد به جا باعث میشه آدم عیبهاش را برطرف کنه 
یاد بگیریم که تو روی همدیگه عیبهامون را به هم بگیم
البته نه یه طوری که خدایی نکرده طرف مقابل از دستمون ناراحت بشه 
بدتر لجبازی کنه
مگه نه؟ نظر شما چیه؟ خوشحال میشم نظراتتون را ازطریق ایده در پایین صفحه به من بگید تا ازبیان شیوای شما درس بگیرم.
آدم هایی را که به هر نحوی دلم را میشکنند
خانه دارد.
و فقط خودش را طرف حساب خودم میدونم.
و دلمو میشکنن.
